De Engelse minister van Binnenlandse Zaken spreekt tot de jaarlijkse conferentie van Legalise Cannabis Alliance in Stoke on Trent, 15 september 2007.

Bekijk hier de video

Hallo,

Ik ben Jacqui Spliff, uw nieuwe minister van Binnenlandse Zaken.

Ik ben blij u vandaag op deze conferentie te mogen toespreken.

De regering is nu bezig met een openbare bevraging inzake drugs, en we zijn bezig met een totaal nieuw drugbeleid.

De eenvoudige boodschap van dit nieuw beleid is:

“Neem geen drugs.”

Als u mijn inleiding tot het Regeringsdocument van de bevraging heeft gelezen, zullen mijn standpunten u wel bekend zijn.

Illegale drugs veroorzaken schade en verlies voor individuen, families en gemeenschappen. De meest kwetsbaren worden vaak het hardst getroffen.

Voor individuen betekent drugmisbruik verspilde kansen, gebroken relaties en, voor sommigen, een leven van misdaad.

Dit is vooral het geval bij cannabis of ‘Skunk’ zoals we het nu noemen, want dit veroorzaakt immers psychotische aanvallen en geheugenverlies.

Bekijk mijn eigen ervaring: ik nam drugs en nu moet ik met een stalen gezicht al de leugens en onwaarheden uit een regeringsbeleidsverklaring nog eens opsommen.

Bekijken we ook eens het geval van de vorige staatssecretaris Binnenlandse Zaken, John Reid. De politie deed een huiszoeking en vond drugs onder zijn bed, maar hij kon zich niet herinneren hoe die daar gekomen waren.

De staatssecretaris Binnenlandse Zaken voor John Reid, was Charles Clarke. Hij nam drugs. Een jaar lang probeerde hij cannabis terug als klasse B te reclasseren, maar ondertussen zag hij niet dat er – per ongeluk – een hele horde buitenlandse criminelen uit de gevangenis werd ontslagen.

En er is natuurlijk ook het tragische geval van David Cameron. Hij nam drugs en verkocht drugs op zijn school, Eaton. Hij is geëindigd als de leider van de conservatieve Tory partij.

Hij lijdt aan de psychotische illusie dat hij de volgende eerste minister zal worden. Hij rijdt elke dag met de fiets naar het werk in de uitlaatgassen en het gevaarlijke Londonse verkeer, gevolgd door een karavaan auto’s gevuld met zijn documenten, zijn computers en zijn telefoons, allemaal vergezeld van een motorescorte.

Hooggeplaatste conservatieven zijn natuurlijk bezorgd over dit voorbeeld van de toekomstige conservatieve levensstijl en eisen de terugkomst van Margaret Thatcher als partijleider.

Ook in Amerika vinden we spijtige voorbeelden van hoe drugs het leven van mensen verwoestte. Neem nu het geval van ex-president Bill Clinton. Hij nam drugs en hij kon zich niet meer herinneren of hij inhaleerde of niet, maar hij denkt misschien dat hij het waarschijnlijk niet deed. Hij kon zich ook niet meer herinneren of hij seksueel contact had gehad met Monica Lewinsky, maar ook hier dacht hij dat hij het waarschijnlijk niet gedaan had.

Ook huidig president George W. Bush nam drugs. Hij viel Irak binnen en daarna kon hij zich niet meer echt herinneren waarom hij dat nu gedaan had, maar hij dacht dat het misschien iets te maken had met de massavernietigingswapens die er niet waren.

De president is nu op reis in het buitenland. Op het tv-journaal was duidelijk te zien dat hij zich niet kon herinneren in welk land hij zich bevond, welke organisatie hij toesprak, of door welke deur hij was binnengekomen.

Uit deze voorbeelden blijkt duidelijk hoe druggebruik het leven van deze mensen voorgoed ruïneerde en hoe hun geheugen werd aangetast.

Ik zou nu graag even terugkeren naar het nieuwe drugbeleid van de regering.

Het centrale deel van dit beleid is gebouwd rond wat wij noemen de PSA, the public service agreement, oftewel een overeenkomst voor openbare dienstverlening. Doel van deze overeenkomst is ervoor te zorgen dat de belastingbetaler waar krijgt voor zijn geld.

De PSA 3 gaat over wetshandhaving en openbare orde. Ons doel is in 2008 het aantal voor de rechter gebrachte overtreders op te trekken tot 1,5 miljoen en de kosten hiervoor met 3% te verminderen. Om dit doel te bereiken hebben we besloten om cannabis te herklasseren van klasse C naar klasse B.

Er zijn 4 miljoen cannabisgebruikers in Engeland. De politie en het gevangeniswezen zijn het erover eens dat cannabiscriminelen veruit de beste criminelen zijn die je kunt hebben.

Ze zijn niet bedreigend of gewelddadig, ze zijn makkelijk bang te maken en als ze vastgehouden worden zijn ze meestal braaf en makkelijk te controleren. Als ze gearresteerd worden en er wordt drugbezit vastgesteld, dan hebben zij geen wettelijke verdedigingsmiddelen, wat een serieuze besparing van gerechtskosten met zich mee brengt.

Op deze manier zullen wij de kosten kunnen drukken en tegelijkertijd het aantal veroordelingen kunnen opdrijven.

Het gespaarde geld zal goed besteed worden. Bepaalde dealers zullen ‘gemerkt’ worden. D.w.z. dat ze niet vervolgd zullen worden, maar betaald voor elke klantennaam die ze de politie kunnen bezorgen.

De politie zal geen kostbare tijd meer verspillen aan het opsporen van drugovertreders. Ze zullen perfect weten waar ze je kunnen vinden.

Door de recente toename van het vuurwapengeweld en omdat er wel enige risico’s verbonden zijn aan een carrière als ‘gemerkte’ dealer en informant, kunnen zij van de politie een korting krijgen op de aankoop van een kogelvrij vest.

In de oorlog tegen drugs in Afghanistan hebben al verschillende moedige soldaten het leven gelaten.

Vorig jaar was er een record papaveroogst die dit jaar nog eens toenam met 50%. Hier kan men dus degelijk aantonen dat, wat dit ene aspect betreft, in de drugoorlog wel degelijk doelen worden bereikt en zelfs worden overtroffen

U herinnert zich ongetwijfeld nog het goede werk dat wij vorig jaar deden door psylocibine paddo’s te herklasseren tot een klasse A-drug.

Hierdoor kunnen we mensen 20 jaar opsluiten als deze paddenstoelen ergens op hun eigendom groeien en het is best mogelijk dat ze er nu al zijn.

Ik hoop dat dit u allemaal gerust stelt zodat u voldoende vertrouwen krijgt in het nieuwe drugbeleid en ik herinner u nogmaals aan de eenvoudige boodschap:

Neem geen drugs.

Dank u

J. S.

Republish