Bron: NRC Handelsblad

6 september 2009

Door Marc Chavannes

De dood van iedere Nederlandse militair in Uruzgan is er een te veel. Het is de prijs die elke oorlogvoerende natie betaalt. Maar iedere dood legt een extra verplichting op de levenden te zorgen dat het ergens goed voor was. Eerlijk proberen dwingt niet door te gaan tegen beter weten in.

Nu de Amerikaanse bevelhebbers op het punt staan meer troepen voor de strijd tegen de Talibaan in Afghanistan te vragen, laait de discussie in de VS op over doel en haalbaarheid van die oorlog. Een discussie die president Obama er nog wel even bij kan hebben.

Het is ook een discussie die Nederland aan gaat. Voor de Nederlandse steun aan de oorlog tegen Saddam gebruikt het kabinet consequent argumenten die in Washington en Londen allang zijn doorgeprikt. Daarom is het misschien een nuttig project te kijken of de discussie over ‘Afghanistan’ nu wat meer synchroon kan blijven lopen.

Vandaag schrijft columnist Nicholas Kristof in The New York Times een door reizen en gesprekken geïnformeerd pleidooi tegen uitbreiding van de Amerikaanse troepenmacht. Helpt alleen om meer ‘gewone’ Afghanen aan de kant van de Talibaan te krijgen, volgens velen flink maar te fanaat, ‘a little nuts’. Lees deze reportage over de vergeten slachtoffers.

In de zelfde krant vraagt columnist Thomas Friedman dringend een kosten-baten-analyse voordat Amerika op het punt staat over te gaan van ‘babysitting naar adoptie’. Het zijn belangrijke stemmen in het debat, waarin eerder de conservatieve columnist George Will zich zelfs uitsprak voor vertrek uit Afghanistan. Zie Tom-Jan Meeus.

De nieuwe Amerikaanse ambassadeur in Den Haag Fay Hartog Levin wil Nederland niet opjagen. Zij verstaat haar nieuwe vak, maar toch, vertelde zij De Pers:

De Nederlanders hebben zo’n sterke leiderschapsrol gehad en waren in staat andere NAVO-partners aan te moedigen om deel te nemen… Als de Nederlanders iets doen, volgt de rest van de NAVO. Dus we zijn erop uit dat zij gecommitteerd blijven.

Met andere woorden: Nederland zal onder toenemende druk staan om terug te komen op het besluit in 2010 weg te gaan uit Uruzgan. Minister Verhagen heeft al gezegd: we gaan, maar we blijven, elders in Afghanistan is ook veel nuttigs te doen. Trainen en opbouwen.

De volgende stap is natuurlijk toch ook wat blijven vechten. Die discussie moet weer op gang komen in Nederland. Om beter te begrijpen waar de huidige oorlog ook een onderdeel van is, kan ik het stuk van Simon Jenkins, vrijdag in The Guardian aanraden. De titel geeft een idee: ‘The war on drugs is immoral idiocy. We need the courage of Argentina’.

Jenkins richt zich tot Groot-Brittannië, dat de VS niet alleen het meest steunt in Afghanistan, maar ook tot de wereldwijde ‘war on drugs’, het idee dat de schadelijk drugsgebruik kan worden gestopt door het aanbod uit te roeien.

Juist nu de Nederlandse politiek na het advies van de commissie-Van de Donk op het punt staat een strenger softdrugsbeleid te zoeken, is het nuttig de vergeefsheid van jaren hard beleid met al z’n oorlogs- en uitbuitingsaspecten onder ogen te zien. Lees zelf maar bij Jenkins, niet de eerste de beste in de Britse journalistiek, o.a. oud-hoofdredacteur van The Times. Hij is niet hoopvol.

I sometimes realise that, if Britain still had the death penalty, no current political leader would have the guts to abolish it.

Republish