Bron: The Guardian,

13 augustus 2008

Door Danny Kushlick

Het voormalige hoofd van de Engelse anti-drug coördinatie eenheid (UKADCU), Julian Critchley, postte vorige week zijn bericht The War on Drugs, op de blogpagina van Mark Easton, BBC correspondent voor Binnenlandse Zaken. In zijn bericht roept hij op om alle drugs te legaliseren.

Hij vertelt ook dat de mensen die hij ontmoette toen hij hoofd was van deze eenheid, dikwijls goed wisten dat de criminalisatie meer schade aanrichtte dan de drugs zelf. Dit is geen verassing voor wie het rapport van de strategische eenheid van de eerste minister van 2003 onder ogen kreeg.

Critchley zegt:

“Wat ik echt deprimerend vond tijdens mijn tijd bij UKADCU, was dat de overgrote meerderheid van beroepsmensen waarmee ik te maken kreeg, inclusief mensen van de politie, gezondheidszorg, de overheid en vrijwilligersorganisaties, eigenlijk dezelfde mening waren toegedaan, nl. dat de illegaliteit van drugs veel meer problemen veroorzaakt voor de maatschappij en voor individuen dan dat ze oplost of voorkomt. Maar voor het oog van het grote publiek werden al deze intelligente en verstandige mensen gedwongen zich achter de ‘hard optreden tegen drugs’-slogan van de regering te scharen, ook al wisten ze dat dit regeringsbeleid eigenlijk de oorzaak was van heel wat schade.”

Critchley verdient een applaus voor zijn openhartigheid in deze zaak. Ik ken verschillende voormalige en actieve ambtenaren die zijn mening delen, maar die dit niet openbaar maken. Critchley stelt zeer scherp dat veel beroepsmensen (misschien wel de meerderheid) uit de drugsector bewust meewerken aan een beleid dat actief schade veroorzaakt. Hun stilzwijgen is niet het gevolg van onwetendheid, maar het is een onuitgesproken steunbetuiging aan één van de grootste sociale beleidsrampen van de laatste 100 jaar.

Critchley, inmiddels omgeschoold tot leraar, komt tot de volgende conclusie:

“Ik heb zelf ervaren dat mijn studenten best wel in staat zijn om dit soort vraagstukken in te schatten en om tot rationele besluiten te komen. Zelfs als je discussie start met een oppervlakkige Daily Mail-achtige aanpak lukt dit nog. Ik vind het schandalig dat geen enkele grotere centrumpartij bereid is op een zelfde manier met haar kiezers te praten.”

Zijn laatste opmerkingen kunnen elke Engelse kiezer rillingen bezorgen: Als je ging stemmen bij de vorige verkiezingen, stemde je waarschijnlijk voor het drugverbod. Je stemde voor de jaarlijkse schenking van enkele honderd miljard euro aan de georganiseerde misdaad; je stemde voor het ontwrichten van sociale en economische ontwikkeling in producerende landen, zoals Colombia, Afghanistan, en in transitlanden zoals Guinea Bissau en Jamaïca. Je stemde voor het verdubbelen van het aantal diefstallen in het VK en het verdubbelen van de gevangenisbevolking met de plegers. Je kruisje op het stembiljet draagt bij aan de vernedering van miljoenen volledig gemarginaliseerde mensen wereldwijd. Als we niet allemaal proberen om dit te veranderen, zullen we de volgende keer opnieuw voor het verbod stemmen.

Bij een persconferentie in 2003 vroeg ik de toenmalige woordvoerder voor Binnenlandse Zaken, parlementslid Bob Ainsworth, of de regering een kosten-batenanalyse van de drugwethandhaving zou goedkeuren. Het antwoord kwam bliksemsnel: “Waarom zouden we dat doen? Tenzij we van plan zouden zijn drugs te legaliseren, natuurlijk.” Uit deze verklaring blijkt dat deze man wel degelijk weet wat de waarschijnlijke conclusies zullen zijn van een objectieve analyse.

Het is de openhartigheid van mensen als Critchley en anderen die de hypocrisie van de zwijgers aan de kaak stelt en het drugverbod onhoudbaar maakt op lange termijn. Voormalig politiecommissaris van Kansas City en San José, Joseph McNamara, omschreef deze situatie al eerder: “De drugoorlog kan het daglicht niet verdragen. Hij zal ineenstuiken zoals de oorlog in Vietnam zodra mensen er achter komen wat er echt allemaal gaande is.” Het tragische en verwerpelijke aan de huidige situatie is dat de beleidskeuze van de regering voor een populistische koers het einde van deze wantoestand zal uitstellen tot het voor velen te laat zal zijn.

Republish